อุบัติรักสีชมพู

 “ ปิ่น! ให้อภัยพี่เถอะนะ “

“ พี่ไทม์ …ฮือๆ  “ ปิ่นแก้วเสียงเครือพร้อมน้ำตาที่เริ่มรินไหลอาบแก้ม “ พี่ลองคิดกลับกันถ้าเป็นพี่จะให้อภัยไหม …เราเจ็บปวดอยู่กับสิ่งที่ผิดพลาดมาตลอดสามปีแต่เขามาขอให้เราให้อภัยเขาด้วยคำขอโทษแค่ไม่กี่วินาที “

“ ปิ่น……พี่…” 

   ชายหนุ่มพยายามจะกอดรั้งร่างบางไว้แต่ปิ่นแก้วสลัดตัวเธอให้พ้นจากพันธนาการที่แสนอึดอัดนั้น ทว่าก่อนที่หญิงสาวจะได้เดินจากไปธามไทตะโกนบอกความรู้สึกบางอย่างที่มันล้นอยู่ในอกชายหนุ่มไม่ยอมแพ้ต่อหัวใจที่แข็งแกร่งของปิ่นแก้ว

“ ปิ่นโกรธพี่ได้นะ……ปิ่นเกลียดเท่าที่ใจปิ่นอยากจะเกลียด แต่พี่จะรักปิ่น……และรักตลอดไป “